De opname

Zo snel het weer in Nederland kan omslaan, zó snel slaat met stemming, emoties en gedrag ook om.
Nu ik opgenomen ben voel, denk en beleef ik dingen nog intenser dan ik al deed. Ik ben achterdochtig, ik wantrouw mensen en denk voor 300 mensen te gelijk.
Simpelweg douchen zit er niet in. Doordat er geen raam in de badkamer zit vind ik het eng de deur op slot te doen.  Maar open laten is ook geen optie, dan kan iedereen binnen lopen. Ik sta totaal gestrest onder de douche, bang dat er iemand binnen komt of een alarm afgaat.  Kastjes en knopjes zie ik aan voor camera en/of geluidsapparatuur. En denk dat een iemand van de verpleging ons af luistert en foto's van ons maakt op de afdeling.
Kortom het klinkt alsof ik compleet doordraai.

Maar NEE, ik draai niet door.
Gelukkig nog niet.
Door de 24 uurs hulp is er altijd iemand standby. En vaak zien ze ook als mijn stemming omslaat. Iets wat heel apart is, aangezien ik me vaak ongezien en onbegrepen voel.

In principe is in de behandeling alles grotendeels je eigen verantwoordelijkheid. Maar het is gekaderd en dat is voor mij ontzettend belangrijk. Structuur en een dag indeling, alles op uur en tijd.
Een voorbeeld van gekaderde eigen verantwoordelijkheid, zelf je bed uitkomen en om 8 uur aan het ontbijt zitten. En als dit niet lukt word er samen met de medeclienten en begeleiding met je gezocht voor een oplossing.

De therapieën zijn soms ontzettend vermoeiend en confronterend, ik heb momenten dat ik liever keihard wegren om maar niet met mezelf bezig te hoeven zijn. Maar is dat dan de oplossing?
Natuurlijk niet, het is al gebleken  dat wegrennen geen zin heeft.. En ik ben nu op een punt waarop duidelijk wordt, dat ik alles doe om maar niet met mezelf bezig te hoeven zijn. Ik vind het vaak niet waard om voor mezelf te vechten en focus me op de omgeving.  Ik maak me druk om alles en iedereen. Behalve om me mezelf. Want ja, hoezo, waarom? Wat maakt het uit?
Het doet toch alleen maar zeer en voel me 9 van de 10 keer zwaar depressief met alle gevolgen van dien.

Natuurlijk kan dit binnen 2 weken niet veranderen. Ik kan niet ineens omschakelen van mezelf haten en walgen van mezelf naar pure liefde voor mezelf.
Maar in de groep waar ik nu zit ben ik gelijk als ieder ander. Ze zeggen me dat ik erbij hoor en vragen vaak hoe het met me gaat. Iets wat ik niet gewend ben.
We hebben in de groep onder elkaar ook wel eens lol. Dat kan en dat mag. Hier word niet geoordeeld en hier word niet gedacht dat als je lacht, dat je je ook goed moet voelen.

Want ik voel me niet goed.
Absoluut niet.

De momenten op mijn kamer zijn vaak eenzaam. Verdriet en boosheid komen vaak naar boven. Ik heb de situatie totaal verkeerd ingeschat, ik verwachtte kaarten en bezoek. 
Maar de drie prachtige kaarten en het eenmalige avondje bezoek maakt me onzeker. Ik ben er nu bijna 2 weken en Ik kan er niet meer realistisch denken. En word ieder kwartier teleurgesteld als mijn telefoon geen berichten aan geeft. Ik probeer te bedenken dat mensen er simpelweg niet aan denken, druk hebben en ook een eigen leventje.
Maar je voelt je zo eenzaam als je in die lege, witte kille kamer ligt. Terwijl je weet dat iedereen op dat moment lekker aan het werk is of samen met iemand lekker in de bank ligt.

Het is zo tegenstrijdig in mijn hoofd en met mijn gevoel.
Ik geef mensen groot gelijk dat ze niets sturen of niet langskomen, want waarom....
Maar tegelijkertijd word ik er zo verdrietig van. En ik weet ook niet of ik deze dingen wel moet verwachten.
Kortom mijn hoofd is nog steeds een groot oorlogsgebied en uiteraard wil ik niet dat mensen door deze blog zich verplicht voelen om iets te laten weten. Ik wil dat iemand dit doet omdat die behoefte er is, niet omdat ik dit nu vertel.

Natuurlijk heb ik al wel een paar berichtjes gehad. Ik wil mensen niet schuldgevoelens aanpraten. Dit is hoe ik het beleef op het moment.
Dit is mijn gevoel en daar moet ik mee leren om te gaan. En het begin daarvan is het te uiten....