Borderline, De duivel in mij..

Ik heb de duivel in mij.
hij voelt zich goed en vrij. 
ik vecht en ik vecht maar hij wil er niet uit.
hij lacht alleen maar,heel veel en heel luid.
alsof ik hem niks maken kan.
hij maakt mij constant bang.

hij bepaald wat ik voel.
hij veranderd constant mijn doel.
hij laat mij dingen voelen wat niet waar is.
en soms houd die zich zo stil dat ik hem gewoon mis.
hij maakt mij in de war.
soms is die zo kil en star.

hij maakt mij anders dan ik eigenlijk ben.
hij laat het me voelen, het is geen stem.
hij laat mij hem geloven ondanks dat ik beter weet.
en als ik het dan helemaal geloof laat die mij in de steek.
hij geeft mij een muur op momenten dat ik het niet wil
en als ik hem erom vraag blijft die weer stil.

hij laat mij dingen denken.
dat mij alleen maar narigheid kan schenken.
en als die narigheid dan toch is gekomen
dan had hij gelijk en laat ik hem weer boven komen.
bij mijn geluk geeft die mij een slecht gevoel
en bij narigheid geluk als je snapt wat ik bedoel.

het lijkt wel of ik leef voor alles wat slecht is,
maar dat ik toch van binnen het geluk mis.
ik kan alleen uitstreven naar het geluk,
maar als ik het heb maak ik het zelf weer stuk.
op die manier zal ik het nooit vinden,
hij laat mij mezelf aan het ongeluk binden.
want dan weet ik wat ik heb
en dan weet ik dat ik nog een doel heb.
want als ik gelukkig ben kan het alleen nog maar slechter worden 
en als het al slecht is, moet er nog worden begonnen.

het is eigenlijk raar,
dat ik me goed voel bij gevaar.
geluk is eng en maakt mij kapot,
terwijl ik zo graag gelukkig word.
maar dat kan niet want kijk naar wat er dan mis kan gaan.
en bij narigheid kan het alleen maar beter gaan.
ik hoop dat ik ooit mijn balans daarin kan vinden .
en dat mijzelf ooit eens aan het geluk kan binden.