Even 5 minuutjes in mijn hoofd.

ik zie de angst in je ogen. 2 blauwe ogen waar geen glinstering meer in zit. Ze staan dof en treurig. Je haar zit onverzorgd alle kanten op. En ik zou willen dat ik je kon motiveren, om goed voor jezelf te zorgen. 

Ik zie dat je iedere dag knokt om jezelf beter te voelen, meestal zonder resultaat. 

Ik zie je naar woorden zoeken, om je omgeving elke keer weer te vertellen wat er aan de hand is. Maar veel krijg je niet verzonnen, want je weet het zelf ook even niet meer. 

Ik zie de walging in je ogen als je jezelf bekijkt. 

En niemand zal jou ooit zo erg kunnen haten, als dat jij jezelf haat. Je vind dat op deze aarde geen plek voor jou is. Het leven is te moeilijk en de wereld is te hard.

Je wringt je in allerlei bochten, om iedereen tevreden te houden. 

Geven is een kracht van jou. Liefde, vriendschap, hulp. Overal ben je voor in. 

En dat terwijl je weet dat je dit zelf dubbel zo hard nodig hebt, maar je hebt geen idee hoe je zo iets moet ontvangen. Het voelt dood eng en je wantrouwt iedereen, omdat je sommige gezichtsuitdrukkingen niet snapt van mensen. Dat is een groot probleem van jou. Want je wordt daar zó onzeker van. Ik zie hoe erg je je schaamt voor jezelf. En dat je de buitenwereld zo eng vind. Je voelt je anders dan anderen, leeft anders dan anderen en niemand die je snapt. 

Nog even kijk je vol afschuw naar je arm, je arm die laat zien hoe pijnlijk en ondraaglijk het vaak kan zijn. Van de littekens kom je niet meer af, dat blijft het zichtbare bewijs  van je strijd. 

En die strijd blijf je voeren, elke dag opnieuw. 

Een strijd tegen de chaos en pijn in je hoofd, een strijd om niet te veel prikkels te krijgen, een strijd om de dag zonder al te veel hobbels te doorstaan.

Je hebt daar totaal geen zin in, maar je doet het, voor je omgeving.In de hoop dat je het ooit op een dag voor jezelf zal doen.Dat je op een dag het geluk mag ervaren en omarmen.

Ik kijk naar haar in de spiegel, met ogen vol schrik.Die vrouw met die lege ogen in de spiegel..

Dat ben ik.