Borderline heeft mijn passie vermoord.

Ik was net vier jaar oud toen ik op majorette mocht. Wat vond ik het heerlijk om deze sport te mogen beoefenen. Op de trainingen hing ik vaak de clown uit en genoot ervan om mensen te entertainen. Ik deed met de groep mee aan wedstrijden  en (vond zelf) dat ik redelijk goed kon majorette. Veel zondagen werden besteed aan concoursen. En op die dagen keek ik het meest uit naar de prijs uitreiking, omdat dan alle deelnemers in een opmars de zaal op liepen. Dat vond ik zo machtig mooi, de tribune klapte en de muziek was altijd leuk. Alsof we heel populair waren..

Toen wist ik nog niet dat dit gevoel drastisch zou veranderen.

Ik werd ouder en begon te puberen. Een combinatie van trauma’s, puberen en deels aangeboren borderline was genoeg explosief om mijn innerlijke ik compleet aan gort te knallen. Waarom dat gebeurde? Geen idee, maar de oude ik was vanaf toen verleden tijd. Ik begon langzaam aan een angst te creëren, waarvan ik me niet bewust was. Ik werd zenuwachtig voor de standaard trainingen, maar hing nog altijd de clown uit. En tegelijkertijd hoopte ik vurig dat niemand me zag staan. Die tweestrijd was zo verwarrend en snapte niets van mezelf. De sport majorette vond ik nog steeds helemaal geweldig, maar op een of andere manier bracht alles erom heen me zoveel spanning. Ik begon te twijfelen aan mijn eigen kunnen.

Ik was me continu bewust van alle dingen die zowel ik als de omgeving deed. Een soort van hyperalertheid….

Ik zat al een heletijd in een vast team maar ook in dit team wat normaal veilig was, werd zo spannend. Ik wilde presteren, maar niet gezien worden. Buiten dit team mocht ik ook mee trainen bij de oudste meiden van de vereniging, die allemaal een stuk ouder en beter waren dan mij. Ik mocht aan de zijkant mee trainen. Iedere vrijdag.

En vanaf dinsdag begon ik daar al tegen op te zien. Ik was niet goed genoeg, ging er continu in mijn hoofd om. Deze meiden waren zoveel beter. Ik voelde me waardeloos omdat ik alleen aan de kant mocht oefenen, zonder dat iemand me hielp of iets uitlegde. Ik werd bang van de trainster omdat ze zo goed in haar rol was. Ik keek tegen haar op, ze was alles wat ik totaal niet was.

Zelf verzekerd, ontzettend goed in majoretten, oplettend..

En bij het trainen was ik dan ook bang dat ze zou zien dat ik als een kip zonder kop aan de kant stond te oefenen. Ik had geen idee waar ik mee bezig was.

De concoursen waren een hel. Ik hoopte iedere keer weer dat we heel vroeg aan de beurt waren, omdat ik wist dat er dan nog niet veel publiek zou zijn. Van begin tot aan het einde van de show was ik zo angstig. Meestal als we klaar waren dat ik ook een reden verzon waarom ik moest huilen. Dan kwam alle spanning eruit, en werd een nieuwe spanning opgebouwd, want ja, de prijsuitreiking kwam er ook nog aan.

Inmiddels was ik ZO bang om gezien te worden, en zo bang om op concoursen te gaan.. dat ik besloot ermee te stoppen. in deze periode kreeg ik verkering , en vond het een perfecte reden om te stoppen met majoretten, omdat ik daar geen tijd meer voor had.

Al die tijd heb ik dit tegen niemand gezegt, tot op de dag van vandaag wist niemand dat ik op trainingen en wedstrijden zo af zag…

Ik was een meisje van 13 , 14 en was een gesloten boek…..

11 jaar heb ik op majoretten gezeten, waarvan de laatste 2 jaar zo verwarrend en beangstigend waren.

Tot op de dag van vandaag heb ik daar nog steeds spijt van dat ik gestopt ben..

Majorette was een groot deel van mijn leven, een belangrijk deel. Ik had zoveel verder kunnen komen.

Maar mijn ziekte die heeft deze passie vermoord…

De angst is te groot, de spanningen ondraaglijk en ik zal er meer van oplopen dat dat ik er iets positiefs uit kan halen.