Alleen op pad.

Ik wil al een langere tijd weer eens bij de primark kijken. En vandaag besloot ik in mijn eentje te gaan. 

Ik had namelijk een goeie ochtend gehad, dus ik wist dat ik meer prikkels kon incasseren. Zo stoer dat ik me voelde stapte ik in de auto en op naar Rotterdam. Zo gezegd zo gedaan. Als ik iets fijn vind is het auto rijden. Bij de parkeergarage aangekomen begon de spanning al wat op te lopen. 3 x terug lopen  om te kijken of mij  auto echt op slot stond. Ik stapte de primark in en shitttttttt wat een drukte. ( voor mij dan) dus in een hoekje gestaan en even de situatie ingeschat. Ik besloot boven te beginnen.  Daar is de mannen afdeling, kinder afdeling en pyama en lingerie voor dames. Daar was het rustiger en kon wennen aan de situatie.

Na rond gesnuffeld te hebben besloot ik even jackelien te bellen  om mezelf af te leiden van de drukte. Daarna kon ik er weer even tegenaan. Eenmaal klaar en afgerekend te hebben naar de auto gelopen.  En pas bij de auto kreeg ik het gevoel van trots. Want dit is voor mij uniek!! De 40 minuten van Rotterdam naar huis was ontspannen. Thuis gekomen alles aan jackelien laten zien. Mijn nieuwe pyama aangetrokken en in de bank geploft. Dan merk ik pas wat een aanslag dat op mijn lichaam en geest is...

Vrijwel direct komt de gigantische hoofdpijn opzetten. En sinds kort ben ik erachter dat mijn spanning er ook uit komt door middel van verhoging/koorts. Ik kan weinig licht en geluid verdragen. Rillingen van koud en warm wisselen continu af. En de enige manier om hier mee om te gaan is het accepteren. Mijn lichaam en geest geven aan dat het genoeg geweest. En als ik op dit punt ben, weet ik eigenlijk al dat het teveel geweest is. Maar voor vandaag geeft dat niet. Ik accepteer dit en weet dat het niet veel beter zal worden. Dus ik heb het er voor over gehad. 

Als je dit leest kan ik me voorstellen dat je jezelf afvraagt, wat doe je jezelf aan...?!

Maar als ik zulke dingen niet meer doe. Zal ik steeds verder zakken en een kluizenaar worden...