Een van de vele problemen waar ik tegenaan loop is onbegrip. Sommige mensen geven mij het gevoel dat ik ooit een keuze heb gehad. Om wel of niet psychisch ziek te worden.
Het is nooit een keuze geweest. Ik ben het liever kwijt dan rijk.
Je kunt een psychische ziekte niet uit iemand zijn hoofd praten…
Sommige mensen proberen iemand zijn ziekte uit hun hoofd te praten. En redenen erbij te verzinnen die erop wijzen dat hun ziekte niet ‘zinvol’ is..
Sommige uitspraken die verteld worden:
‘’ anorexia maakt je niet aantrekkerlijker, want te mager is niet mooi. ‘’ of ‘’Geen paniek, er is niets om bang voor te zijn’’
Zulke uitspraken zijn ongelooflijk onbehulpzaam. En in mijn ogen zelfs dom.
Echter zijn er toch mensen die de neiging hebben om te proberen om mensen te sturen in hun psychische aandoening. (alsof we er voor kiezen om deze aandoening te hebben… )
Ze zullen er een lichamelijk probleem ernaast zetten. (alsof het de enige soort ziekte is die er echt toe doet…)
Hieronder een paar voorbeelden ervan..
iemand met boulimia vertellen dat ze hun tanden en slokdarm vernietigen. Of mensen met angstaanvallen erop wijzen dat ze zichzelf een hoge bloeddruk geven. En de laatste, een ernstig depressief persoon vertellen dat het slecht eten en geen beweging hun tol zal eisen. Blijkbaar is het nuttig om een lichamelijk probleem ernaast te zetten zodat het ‘’tastbaar’’ is. Het lichamelijke probleem word meer gezien dan de mentale ziekte zelf.
Maar laten we het nu eens even omdraaien. En kijk hoe belachelijk het klinkt….
Iemand vertellen om geen kanker te krijgen, omdat het hen depressief maakt. of om iemand te vertellen niet verlamd te raken, omdat je je dan ontzettend alleen en onbegrepen en afhankelijk gaat voelen. Of iemand zeggen dat hij/zij niet incontinent moet worden, omdat je steeds minder je huis uit zal gaan. En misschien een sociale angst opbouwd.
En toch lijkt het voor sommige zinvol om te laten weten dat het herstel gewoon een geval is van het tonen van het ‘’echte’’ gevaar, om te laten zien dat een psychische aandoening krijgen geen goed idee is.
Ziektes zijn ziektes, geen keuze.
Naar mijn mening is aardig zijn voor een geliefde die lijdt en hen te helpen om de ziekte te zien het ding dat is pijnlijk, is veel meer helpend dan alleen maar te wijzen op een specifiek aspect van hun pijn, alsof dat het kan genezen. Ik en mijn mede lotgenoten voelen zich vaak al schuldig genoeg over mijn psychische ziekte.
IK BEN NIET VERANTWOORDELIJK VOOR MIJN EIGEN LIJDEN.
Ik wil geen medelijden hebben, of zielig gevonden worden. ik vecht tot ik niet meer kan. En ik vecht voor gerechtigheid. Voor het onbegrip waar ik dagelijks tegen aan loop.
En voor alle mensen die ziek zijn,
Geef de strijd niet op.
Reactie plaatsen
Reacties