Een van de redenen waar ik Borderline aan te danken heb.... PESTEN

Mijn traumatische ervaringen..

Natuurlijk is mijn grootste trauma de ziekte en overlijden van papa, maar dat is niet het enige wat ik opgelopen heb. Een ander trauma is mijn pestverleden. Ik dacht nooit dat ik daar veel aan opgelopen had. Maar tijdens mijn intensieve therapie werd me vrij snel duidelijk dat veel van mijn problemen, in contact met mensen, wel degelijk te maken had met dat ik gepest ben.

In 2004 startte ik op de middelbare school, Het munnikenheide College. Ik vond het eng, omdat ik als enige van de basisschool naar deze school ging. Maar ik ging het aan. Op dag 1 leerde ik Joyce kennen, ze kwam naast me zitten in de klas, omdat ik alleen zat. Nadat we onze boeken op tafel hadden gelegd, wist ik al dat dit een hele goeie vriendschap ging worden. Buiten dat we dezelfde naam hadden, hadden we ook schoolspullen die hetzelfde waren. Toeval? Ik weet het niet, maar wat ik wel weet is dat ze vanaf dag 1 niet meer bij mij weg te denken was en ik niet bij haar. Omdat we langzamerhand beste vriendinnen werden, vond ik het tijd om mijn grote geheim met haar te delen. Want ik was in de zomer vlak voor school begon, over mijn oren verliefd geworden. Een verliefdheid die ik nog nooit zo gevoeld had. Niet zo heel raar ook, aangezien ik 13 was. Maar wat voor mij wel raar was, dat het een meisje was. Zoals ik al dacht , maakte ze hier totaal geen probleem van. Waardoor ik me zelfverzekerd genoeg voelde om het aan meerdere in de klas bekend te maken. En dat was stom….

Want in no-time wist heel de school het, en aangezien die niet zo heel groot was, werd ik al snel bekend en kreeg allerlei namen. Ik durfde er met niemand over te praten, omdat ik bang was dat mensen me nog harder gingen aanpakken.

Het pesten werd al snel dagelijks. In pauzes werd er (net iets te hard) over me geroddeld. Mensen liepen letterlijk met een boog om me heen, alsof ik een besmettelijke ziekte bij had. Bij de kleedkamers van de gym, durfde ik niet verder te kijken dan de vloer. Ze liepen achter me en spoorde iedereen aan, een stapje terug te doen, omdat ze bang waren dat ik verliefd op ze werd. De pesters waren allemaal meiden. Gemene meiden.

Meiden die altijd me uitlokte om ze aan te kijken, waardoor ze overdreven reageerden alsof ik ze zou bespringen. Het ging van kwaad tot erger met mij. Op een gegeven moment ging ik geloven wat iedereen zei over mij. Dat ik een vies persoon was, dat het niet hoorde. Waardoor ik al mijn zelfrespect verloor. Ik wilde niet meer. Ik voelde me verschrikkelijk en in mijn hoofd kwamen de zwartste gedachten in me op. Intussen had ik wel bij een maatschappelijk werkster op school aan de bel getrokken en kreeg een psycholoog toegewezen bij het ggz. Na een aantal gesprekken gaf ik aan dat het voor mij niet meer hoefde. Ik was aan het einde van me latijn en zag het leven niet meer zitten. Na deze woorden gezegd te hebben dat ik, denk ik, 2 uur later op een gesloten crisis afdeling.  (hier ga ik verder nog niet over vertellen) ik kreeg van de meeste klasgenoten wel steun en brieven. Maar eenmaal weer op school, was het gewoon weer als vanouds. 2 jaar lang ging dit door. In het derde jaar kreeg ik 2 nieuwe klasgenoten, die het regelmatig opnamen voor mij tegen de pesters. Een keer heeft iemand mijn Hyves gehackt en daar een complete pornosite van gemaakt. Mijn profiel foto was een naakte vrouw en mijn achtergrond was nog veel erger. Ik vroeg me vaak af, waarom ?

Ook kreeg ik in mijn derde jaar een relatie met D.

Een meid die niet op haar mondje gevallen is en sinds ik met haar iets had, nam het pesten af. Ik denk dat ze te bang werden van de mensen die om me heen stonden…

Wat ik eraan opgelopen heb is toch stiekem nog een hele hoop.

Ik accepteer mezelf niet om wie ik ben. ergens blijft in mijn achterhoofd zitten, dat mijn geaardheid niet ‘normaal’ is.

In contact met mensen, en dan vooral vrouwen, heb ik heel veel moeite. Ik vind het moeilijk vrouwen complimenten te geven en ze écht aan te kijken. Dit omdat in mijn hoofd zit, dat ze denken dat ik verliefd op ze word. Dit krijg ik met geen mogelijkheid uit me hoofd. Ik probeer zoveel mogelijk fysiek contact te vermijden, 3 kussen, een knuffel of een duwtje. Overal moet ik bij nadenken.

Voorbeeldje in mijn hoofd:

In contact met een goeie vriendin..

Kijk haar niet te lang aan, want dan denkt ze dat ik verliefd op haar ben. zeg niet dat ze er leuk uitziet, want dan denkt ze dat ik haar aan het versieren ben. geef haar niet spontaan een knuffel of 3 kussen, want dan denkt ze dat ik meer van haar wil. Stuur niet teveel berichtjes, want dan denkt ze dat je geobsedeerd door haar bent.

Etc etc.

En geloof me……. Dat is slopend.