Mijn ''Handleiding''

Ik ben altijd bang mensen om me heen kwijt te raken.

Dat ik niet goed genoeg voor ze ben.

ik ben bang om een fout te maken, en probeer daarom me in elke bocht te wringen, om een ander tevreden te houden. Ik put me uit, overschreeuw mezelf continu.

Ik wil een sociale vriendin en familie lid zijn. Eentje waar je altijd op kan bouwen en de grootste lol mee kunt hebben.

Maar de realiteit is, dat ik amper sociaal kan doen.

Mensen spontaan een berichtje sturen, is bij mij niet spontaan.

Daar gaat een half uur piekeren aan vooraf. Wat moet ik sturen? Wat kan ik het beste zeggen als ze vragen: ‘hoe gaat het?’ Zitten ze überhaupt wel op een berichtje van mij te wachten. elke vraag die ik in een berichtje krijg , moet ik van mezelf perfect beantwoorden. En zo min mogelijk de aandacht op mezelf leggen. Want dan ben ik egoïstisch.

Voor mij kost vriendschap geven zoveel energie, dat ik zelfs soms de handdoek in de ring wil gooien.

En laat dan weken niks van mezelf horen, puur uit angst om een ander in de weg te zullen zitten.

Als ik van iemand even niks hoor, denk ik gelijk, dat ik niet goed genoeg ben geweest. En sta op scherp, om te bedenken waar ik de eventuele steek heb laten vallen. Rationeel kan ik wel bedenken dat mensen het druk hebben, maar mijn gevoel neemt dan de overhand.

Mijn vrienden en familie kunnen op me bouwen, altijd. En ik ben er ook van overtuigd dat ik meer om hun geef, dan zij om mij. Al vind ik dat niet erg, want ik weet dat mijn gevoelens, soms abnormaal sterk kunnen zijn. En dat het soms ook TE is. En dat hoort bij mij, maar het maakt het voor mij lastig.

Mensen weten niet wat het voor mij betekend als ze iets van mij herinneren. Bijvoorbeeld mijn verjaardag of nog kleiner, wanneer mijn vrije dagen door de weeks zijn. Even geven ze me dan het gevoel, dat ik een mens ben. een deel in iemands leven. Wat ik normaliter niet geloof.

Maar als zulke kleine dingen niet herinnerd worden of benoemd, ben ik bang dat ik voor hun ook waardeloos ben. en zonder me dan alvast van ze af, zodat als hun me verlaten, het minder zeer zal doen.

Als ik weet dat ik een verjaardag of ander aankomend feestje heb, raak ik in paniek. Eerst probeer ik of ik eronder uit kan komen, want ik weet dat zo een avond mij alles, behalve plezier oplevert. Maar ik eis van mezelf dat ik het een ander naar hun zin maak en ga. Dan komt het eindeloze piekeren weer. Wat moet ik aan doen? Hoeveel mensen zijn er? En wie zijn er? Ik moet me verdekt opstellen. Wat als iemand me aanspreekt, hoe moet ik praten, wat moet ik zeggen. Ik zal altijd proberen zo min mogelijk in het zicht te zitten. Dan kan er geen aandacht op me gevestigd worden. Met jackelien spreek ik van te voren al af dat als ik aangeef via een blik of iets, dat we dan gelijk gaan. Of dat ze er tactisch een einde aan breidt om is op te stappen. Of soms als ik er echt tegenop zie, spreken we van te voren een tijd af, hoe laat we weer gaan. Zodat ik weet, hoelang ik het moet ‘ondergaan’

Ook al weet de persoon van wie het feest is, vaak niet hoe ik zo een avond beleef.

Dan nog voel ik me al schuldig, Want wat ben ik voor vriendin of familielid om niet van iemands feest te kunnen genieten.  Dus zodra we dan naar huis gaan, benadruk ik extra hoe gezellig ik het vond.

Vrije dagen zijn ook geweldig bij mij. 2 dagen van te voren zie ik er al tegenop om geen structuur in de dag te hebben. Want in mijn eentje kan ik geen structuur bewaren. Op de vrije dag zelf kan ik standaard mijn bed niet uit, waardoor ik ook gewoon rustig tot een uur of 2 in de middag zal blijven liggen. Omdat ik weet, dat als ik niet slaap, mijn denken continu door gaat. Zeker als ik in mijn eentje ben.

Meestal zegt Jackelien wat ik in het huishouden moet doen. En ik kan dan ook niet meer dan 2 dingen. Want gevoelsmatig moet ik een grote schoonmaak houden in mijn eentje. Terwijl in feite ik alleen maar hoef te stofzuigen. Ik ga er zo tegenop zien dat ik verlam, waardoor ik vaak niet eens wat voor elkaar krijg. Als ik wel iets uit me handen krijg, is dit volledig chaotisch. Doe alles door elkaar en loop als een kip zonder kop rond.

Maar HEEL soms, is het zó rommelig in mijn hoofd, dat ik ook geen rommel kan verdragen. Waardoor ik alles spontaan opruim en schoonmaak. Wat natuurlijk nooit goed genoeg voor mezelf zal zijn.

Waar een normaal iemand soms bang is, raak ik volledig in paniek…

Waar een normaal iemand soms boos is, word ik agressief in mijn hoofd…

Waar een normaal iemand soms verdriet heeft, word ik overspoeld en denk ik dat het nooit meer over gaat…

Waar een normaal iemand soms blij is, weet ik dat ik dat moment moet koesteren en alles eruit moet halen, want door mijn stemmingswisselingen weet ik , dat ik niet lang blij zal zijn…

Waar een normaal iemand soms ziek is, denk ik dat ik dood zal gaan…

Waar een, voor mij belangrijk iemand, ziek is, denk ik ook dat die persoon dood zal gaan. Al is het maar een griepje. En bereid me voor op ‘het’ telefoontje. Dat uiteindelijk natuurlijk nooit komt…

Waar een normaal iemand een glimlach van een vreemde krijgt, weet ik al zeker dat ik uitgelachen word.

Waar een normaal iemand soms zijn dieren irritant vind omdat ze je steeds achterna lopen, word ik woedend en denk ik dat het een groot complot tegen mij is , om mij het leven zuur te maken.

Waar een normaal iemand soms geen zin heeft in het huishouden, is het bij mij iedere keer een gevecht, tegen het gevoel dat mijn leven niks anders voorsteld. Dan huishouden en werken.

Waar een normaal iemand wat door de stad rondstruint, ben ik me continu bewust van al mijn bewegingen die ik maak. Want ik moet zo min mogelijk opvallen. En bewust van alle mensen om me heen. Wie kijkt me aan, wat moeten ze van me. Heeft iemand het op me gemunt.

Waar een normaal iemand uit kijkt naar een zomerse dag, krijg ik stress, omdat door de korte mouwen mensen mijn littekens kunnen zien. Ze zien dan dat ik iets mankeer, of erger, dat ze denken het me om aandacht te doen is. En ik ga er ook vanuit dat iedereen het ziet. En iedereen er negatief over zal denken of me aan zal spreken.

Waar een normaal iemand gezellig naar de bios gaat, ben ik al gestrest. Omdat ik weet dat tijdens de film mijn spanning zo hoog zal zijn. Omdat het harde geluid, extra luid bij me binnen komt. En omdat ik continu denk, niet schrikken, niet schrikken. En vervolgens natuurlijk zo hard schrik dat ik zowat een halve meter de lucht in schiet. Waarna ik de rest van de film hoogstwaarschijnlijk zo nonchalant mogelijk met me vingers in me oren zal zitten.

Waar een normaal iemand even een dip heeft, zal ik in crisis geraken en is gevoelsmatig het einde nabij…