Zelfzorg en ik.

Vermoeiend, nutteloos, onnodig, zinloos.

Dat zijn de woorden die in me opkomen zodra ik het woord ‘zelfzorg’ hoor. In mijn slechtere periodes is dit voor mij een groot obstakel. De kleinste dingetjes lukken niet meer.

Zelfzorg is een ontzettend brede term. Denk hierbij aan tanden poetsen, in bad gaan, haren wassen etc, maar ook lief zijn voor jezelf. Iets lekkers eten of drinken.

Waarom zelfzorg ontzettend moeilijk is voor mij, is simpel...... Ik ben het niet waard. Ja nu hoor ik je denken, dat ben je wel! Maar mijn hersenen werken zo niet, helaas! Ik heb namelijk geen laag zelfbeeld, maar ik heb een zelfhaat. 

Het wordt een ander verhaal als ik weg moet. Denk hierbij aan een verjaardag, feest of wat dan ook. Als ik depressief ben probeer ik alles te vermijden. Maar je komt niet overal onderuit natuurlijk, en terecht. Op die momenten haal ik alles uit de kast, zonder moeite. Ik ga in bad, poets me tanden, trek me leukste kleren aan en maak me op met genoeg make up. De reden dat het me dan goed af gaat is omdat ik alles voor een ander zal doen, zodat ze niet met mij bezig hoeven te zijn. Als ik er 'mooi' en verzorgd uitzie, lijk ik niks te mankeren, denken mensen dat het goed met me gaat. Ze moeten zich niet met mij bezig houden. 

Opzich is voor een korte periode het niet zo erg als je niet goed voor jezelf zorgt. Als het daar maar bij blijft... want als die korte periodes vaker per jaar voor komen word het een heel ander verhaal. En dat is me na een bezoek aan de tandarts pijnlijk duidelijk geworden. (letterlijk en figuurlijk) na 6 jaar niet meer bij de tandarts geweest te zijn besloot ik mijn gebit toch maar eens te laten controleren, want had best vaak tandpijn. Conclusie? Een zeer chagrijnige tandarts die me meedeelt slecht gepoetst te hebben en dus 10 gaatjes (!) rijker te zijn. Nu ik dit typ schaam ik me ook kapot. Net zoals bij de tandarts, waarbij ik maar snel alles op de energiedrink gooide. Dat gelooft namelijk toch iedereen wel. En dan krijg ik op me kop dat ik echt moet minderen.

De waarheid ligt echter veel dieper..

Gisteren na een hele avond tandpijn te hebben gehad, ging ik voor ik naar bed ging me tanden poetsen. Huilend. Vol afschuw. Ja, je leest het goed, ik poetste HUILEND mijn tanden. Waarom? Mijn hoofd draait op dat moment overuren. Vragen schieten continu alle kanten op. Waarom doe ik dit? Wat levert me dit op? Word ik hier nu gelukkig van? Is dat dan het leven? Om GEK van te worden. En dit kan niet gestopt worden. geen pilletje, geen therapie.. niks.

Dit is nog maar één voorbeeldje in mijn dagelijkse leven. Dan heb ik het nog niet gehad over de innerlijke gevechten met onder andere: haren wassen, uit bed komen, genoeg eten, iets anders aantrekken dan mijn pyjama.

Deze blog kost me veel moeite om te delen, schaamte, verdriet, afschuw. Vanalles komt er bij kijken. Wel wil ik even met de nadruk zeggen dat mijn zelfzorg slecht is op de momenten dat er niemand is. Als ik niet weg hoef of visite krijg!

De vliegen hangen niet om me heen…………. ;) ;)

Als je vragen hebt, laat dit gerust weten!

Liefs.